Post by luna on Mar 17, 2007 22:15:09 GMT 1
"Je bent goud waard, Charly Brown" was één van de voorstellingen waar ik het meest naar uitzag dit seizoen. Cultureel Centrum De Vredeberg roept goede herinneringen op aan de Assassinstijd, tevens een produktie van Judas & Dreams.
Judas & Dreams heeft zich voor mij bewezen: voorstellingen met liefde gemaakt door een klein produktiehuis die "kwaliteit terug in musical" ambieert, zoals ze zelf zegt. Ik heb pas uitgevonden wat alternatieve produkties voor mij interessant maakt: het uitgangspunt is "wat willen we het publiek geven" in plaats van "wat wil het publiek zien".
Zo kwam het dan, dat ik op vrijdagavond 16 maart in een piepklein zaaltje, met een toepasselijk klein toneel, mij liet verwelkomen door Charly, die zich allereerst excuseerde dat hij ons moest welkom heten in deze "bedenkelijke kledij" en zich vervolgens excuseerde dat hij er uberhaupt stond.
De voorstelling is een testcase, wat wil zeggen: nog niet af. In een klein uur passeerden verschillende scenes die ons een dag uit het leven van Charly toonden.
Achtereenvolgens maken we kennis met de goedhartige eeuwig twijfelende Charly Brown, zijn kleine zusje Sally, de pianospelende Beethovenminnende Schroeder, de assertieve Lucy (slechts één zwak; haar nooit beantwoorde liefde voor Schroeder), de filosofische maar zeer aan zijn onafscheidelijke knuffel gehechte Linus en natuurlijk hond Snoopy, die alles beschouwend gade slaat vanaf zijn hondenhok.
Laat één ding duidelijk zijn, ondanks de testcase: ik heb genoten!
Judas & Dreams heeft me al overtuigd, maar de mensen die daar op toneel staan zijn ook goud waard. De rollen zijn zo heerlijk op hun lijf geschreven en worden stuk voor stuk zo overtuigend vertolkt, dat je voor even gelooft dat Lucy, Sally, Schroeder, Linus en niet te vergeten Charly letterlijk uit de boekjes zijn gestapt. Ik las die boeken al als kind en hoewel je altijd moet afwachten hoe een strip zich in 3-dimensionale vorm houdt, was het voor mij een feest van herkenning.
Sam Verhoeven als Charly was schattig en zó oprecht vertwijfeld! Priske Dehandschutter als Lucy lekker fel en gemeen, Michael Zanders was geweldig als Beethovenminded Schroeder met quote van de eeuw: "Kun - Kunner - KUNST!!"
Free Souffriau als Sally lief en Dieter Verhaegen als Linus(sssssss)-met-dekentje had op voorhand al mijn hart gestolen en was gewoon vertederend tijdens "Mijn knuffel en ik".
Op een na heb ik ze allemaal gehad nu, maar wat zou Charly Brown zijn zonder zijn hond. En daar lag voor mij ook meteen het enige mindere puntje aan de show: Frank Hoelen als Snoopy had het niet. Snoopy is een beschouwend hondje, dat de wereld en vooral Charly's wereld 'beschouwd'. Op een droge, constaterende manier. Dat zag ik niet terug, in de vertolking van enigzins hyperactieve hond met toch een wat twijfelachtige conditie, of misschien hoorde dat laatste erbij. Het hoorbaar hijgen in de microfoon tijdens het nummer en nog lang daarna, deed me dat niet vermoeden. Erg leuk en wél passend was dan wel weer zijn tweede solo "Etenstijd" die eindigt in een "alles los" - gospelnummer. De boeken in mijn achterhoofd zeg ik: ja, dat is helemaal Snoopy.
Verder was er niets waarvan ik zeg; dit moet anders, of dat kan beter. De voorstelling was niet compleet, maar wat er was leek af. Het aanwezige publiek leek het daar roerend mee eens: "Je bent goud waard Charly Brown" zorgt voor een regelmatige lach en bezorgde mij tijdens de laatste scene "Mijn geluk" bijna vochtige ogen en een brok in de keel.
Een dag in het leven van Charly Brown wat zo eindigt in zo'n prachtig, klein, lief en bijna breekbaar liedje, zorgt bij mij - en niet alleen bij mij - voor de nodige ontroering.
Ik hoop van harte voor Judas & Dreams dat de testcases voldoende vertrouwen hebben geboden om met deze produktie door te gaan, want ik zou hem graag in zijn geheel willen zien!
Judas & Dreams heeft zich voor mij bewezen: voorstellingen met liefde gemaakt door een klein produktiehuis die "kwaliteit terug in musical" ambieert, zoals ze zelf zegt. Ik heb pas uitgevonden wat alternatieve produkties voor mij interessant maakt: het uitgangspunt is "wat willen we het publiek geven" in plaats van "wat wil het publiek zien".
Zo kwam het dan, dat ik op vrijdagavond 16 maart in een piepklein zaaltje, met een toepasselijk klein toneel, mij liet verwelkomen door Charly, die zich allereerst excuseerde dat hij ons moest welkom heten in deze "bedenkelijke kledij" en zich vervolgens excuseerde dat hij er uberhaupt stond.
De voorstelling is een testcase, wat wil zeggen: nog niet af. In een klein uur passeerden verschillende scenes die ons een dag uit het leven van Charly toonden.
Achtereenvolgens maken we kennis met de goedhartige eeuwig twijfelende Charly Brown, zijn kleine zusje Sally, de pianospelende Beethovenminnende Schroeder, de assertieve Lucy (slechts één zwak; haar nooit beantwoorde liefde voor Schroeder), de filosofische maar zeer aan zijn onafscheidelijke knuffel gehechte Linus en natuurlijk hond Snoopy, die alles beschouwend gade slaat vanaf zijn hondenhok.
Laat één ding duidelijk zijn, ondanks de testcase: ik heb genoten!
Judas & Dreams heeft me al overtuigd, maar de mensen die daar op toneel staan zijn ook goud waard. De rollen zijn zo heerlijk op hun lijf geschreven en worden stuk voor stuk zo overtuigend vertolkt, dat je voor even gelooft dat Lucy, Sally, Schroeder, Linus en niet te vergeten Charly letterlijk uit de boekjes zijn gestapt. Ik las die boeken al als kind en hoewel je altijd moet afwachten hoe een strip zich in 3-dimensionale vorm houdt, was het voor mij een feest van herkenning.
Sam Verhoeven als Charly was schattig en zó oprecht vertwijfeld! Priske Dehandschutter als Lucy lekker fel en gemeen, Michael Zanders was geweldig als Beethovenminded Schroeder met quote van de eeuw: "Kun - Kunner - KUNST!!"
Free Souffriau als Sally lief en Dieter Verhaegen als Linus(sssssss)-met-dekentje had op voorhand al mijn hart gestolen en was gewoon vertederend tijdens "Mijn knuffel en ik".
Op een na heb ik ze allemaal gehad nu, maar wat zou Charly Brown zijn zonder zijn hond. En daar lag voor mij ook meteen het enige mindere puntje aan de show: Frank Hoelen als Snoopy had het niet. Snoopy is een beschouwend hondje, dat de wereld en vooral Charly's wereld 'beschouwd'. Op een droge, constaterende manier. Dat zag ik niet terug, in de vertolking van enigzins hyperactieve hond met toch een wat twijfelachtige conditie, of misschien hoorde dat laatste erbij. Het hoorbaar hijgen in de microfoon tijdens het nummer en nog lang daarna, deed me dat niet vermoeden. Erg leuk en wél passend was dan wel weer zijn tweede solo "Etenstijd" die eindigt in een "alles los" - gospelnummer. De boeken in mijn achterhoofd zeg ik: ja, dat is helemaal Snoopy.
Verder was er niets waarvan ik zeg; dit moet anders, of dat kan beter. De voorstelling was niet compleet, maar wat er was leek af. Het aanwezige publiek leek het daar roerend mee eens: "Je bent goud waard Charly Brown" zorgt voor een regelmatige lach en bezorgde mij tijdens de laatste scene "Mijn geluk" bijna vochtige ogen en een brok in de keel.
Een dag in het leven van Charly Brown wat zo eindigt in zo'n prachtig, klein, lief en bijna breekbaar liedje, zorgt bij mij - en niet alleen bij mij - voor de nodige ontroering.
Ik hoop van harte voor Judas & Dreams dat de testcases voldoende vertrouwen hebben geboden om met deze produktie door te gaan, want ik zou hem graag in zijn geheel willen zien!
